Spartathlon 2014!

Toen ik in 2013 een boek voor mijn verjaardag kreeg genaamd “Hardlopen is Grenzen Verleggen” werd ik geïnspireerd door dit verhaal. Paul Kamphuis trainde in 5 jaar toe naar de beroemde Spartathlon.

Nou... Daar ga ik dus geen 5 jaar over doen!

Het eerste wat ik dacht is : ‘Nou daar ga ik geen 5 jaar over doen’. Dus ik heb gelijk gekeken wat je nou precies moet doen om je te kwalificeren voor deze absurde race. De Sparthalon is een non-stop ultraloop van maar liefst 246 km van Athene naar Sparta. Dit is een legendarische route omdat een Griekse soldaat genaamd Philippides 490 jaar voor Christus deze route had gelopen om hulp te halen voor de oorlog. In 1982 had de Brit John Föden deze rit geëvenaard om te ervaren of het mogelijk was. In deze 36 uur is de Spartathlon geboren.. Ieder jaar mogen er slechts 10 Nederlanders aan deelnemen. Om hier tussen te komen moet je voldoen aan deze eisen:

Loop 100 km binnen 10 uur, of Loop minimaal 160 km in 21 uur, of Minimaal 120 km gelopen in een 12-uurs wedstrijd

Ik ben van origine geen fan van boeken lezen, maar deze las ik uit in één week. En daarna nog vijf keer. Het boek en het verhaal greep me. Dit kwam omdat Paul (het hoofdpersoon uit het boek) in zijn voorbereiding de Jungfrau marathon en de JKM(Jan Knippenberg Memorial, een non stop ultrarace van de Hoek van Holland naar Den helder. Maarliefst 125 km) had gelopen. En laat ik nou net de JKM ook gelopen hebben. Ik was hier derde geworden. Om je te kwalificeren moes tik NK 100KM Winschoten lopen binnen 10 uur. Dit lukt mij, met een tijd van 9 uur en 34 minuten.

In voorbereiding voor de Spartathlon heb ik ook nog de 24 uur van Steenbergen gelopen. Dit was een test: ‘Hoe ver kun je komen?’ Dit was bij mij 194 km. Ik sprong een gat in de lucht toen ik uiteindelijk de mail kreeg met het nieuws dat ik mee mocht doen. Nu wordt het serieus. Ik moet een plan van aanpak gaan maken. Bij je begeleiding mag je maar 2 mensen meenemen. Zij mogen je dingen aanreiken, dingen van je aannemen. Alleen zij mogen dat.. Anders leid dat tot diskwalificatie. Mijn team bestond uit mijn beste vrienden: Pierre en Michiel. Pierre omdat hij mij kan lezen en schrijven, en Michiel omdat hij mijn trainingsmaatje is. De taken waren simpel. Pierre houdt mij in de gaten, wat betreft de tijd en hoe het nou echt met me gaat, Michiel zorgt voor de voeding, peptalk, kleding wissel en tactiek!

In alle vroegte reizen we vanaf ons hotel om 3 uur ’s ochtends richting Acropolis waar deze bijzondere race zal startten. Deze zal om 6 uur startten, om vervolgens als doel op zondag 6 uur in Sparta, bij het standbeeld Philippides zijn voet te kussen als eerbetoon. De eerste 80 km sta je er alleen voor, je teamgenoten mogen niks.. Daarna krijgen ze om de 20 km de gelegenheid om je te verzorgen bij de verzogingsposten. De eerste 80 km moet je voldoen binnen 9 uur! Red je dat niet? Dan is het End of the Game en wordt je gediskwalificeerd.

Het is 5 voor 6 en er staan 350 geconcentreerde ultralopers klaar om de uitdaging met zichzelf aan te gaan en te kijken of zij ook, net als Phillipides, deze afstand binnen de tijdslimiet kunnen halen. Het is een beetje druilerig weer en we willen het liefst gewoon starten. Nog even gedag zeggen tegen vrienden en kennissen en dan begint het avontuur. Met de gedachten dat slechts 30 % de finish zal bereiken ben ik gebrand om hierbij te behoren. De eerste 80 km gaan goed. Je loopt door het drukke centrum van Athene richting de straat van Korintha. In Griekenland heerst een hoge luchtvochtigheid en niks is er vlak. Na 100 kilometer loop ik tegen de eerste problemen aan, ik krijg enorm veel kramp in beide kuiten. Zo erg dat ik voor de verzorgingspost op de grond knal en het uitschreeuw van de pijn. Kramp is echt niet tof en dat nu al.. Terwijl ik niet eens op de helft ben. Gelukkig helpen mede lopers mij op de been en weet ik de verzorgingspost te halen. Mijn team Michiel en Pierre staan al ongerust te trappelen want wat is er mis gegaan?! Ik ging zo lekker! Na een goede verzorging met ontzettend veel bouillon en magnesium kan ik mijn weg ruim voor de cutt-off times hervatten. Vanaf dan wordt het genieten. De weg kronkelt langs de kust en gaat langzaam het binnenland in.

De drankposten komen om de 5 km en dat is echt heel prettig. Wanneer de avond valt kom ik aan bij het moeilijkste punt van de wedstrijd De Spangas pas. De Spangas pas is een berg die je steil omhoog moet lopen. Men zegt als je deze overkomt binnen de tijdslimiet dan zou je het theoretisch moeten kunnen halen.

Voordat ik de berg op ga spreek ik nog even Pierre en Michiel. Ik spreek met ze af dat ik ze weer zie aan de andere kant. De berg valt zwaar het is donker en het regent een beetje. Na veel ploeteren bereik ik de top en dender ik snel af naar de andere kant. Zou het mij dan echt gelijk de eerste keer lukken?! Loop ik echt naar Sparta??? Focus.. Snoeren je bent er nog niet! Wanneer ik door mijn voeding heen ben en net aankom bij de verzorgingspost waar we hadden afgesproken ga ik op zoek naar mijn team. Na 10 minuten onrustig gezocht te hebben kom ik erachter dat ze er niet zijn. Wat nu???? Mijn voeding is op en moet dus zonder op naar de volgende post. Woedend, gefrustreerd en emotioneel verlaat ik de post. Dit gaat mij niet gebeuren, ik loop hoe dan ook naar Sparta! Het enige wat nog telt is zorgen dat je voor de cutt-off times blijft en blijven lopen. Wat er ook gebeurt ik loop naar Sparta! Na 12 kilometer wordt ik ingehaald door een toeterende auto, mijn team. Sorry Berry, roept Pierre we waren verdwaald! Ik reageer niet ben nog steeds boos en volledig gefocust. Als ik later de verzorgingspost bereik is de woede en frustratie gezakt en ben ik toch blij ze weer te zien. Het laatste stuk ligt voor me nog 56 kilometer. Pierre, zegt: ‘Berry pak even de tijd je hebt ruim voorsprong op de cutt-off times’ en hij ziet aan me dat ik diep moet gaan.Michiel praat me moed in en stuurt me weer op pad. Meerdere auto’s razen voorbij maar dan ineens hoor ik bekende stemmen Simon(mijn zoontje) en mijn ouders zijn naar Griekenland afgereisd en halen mij per auto in om me aan te moedigen. Wat geeft dat veel energie!

Bij de volgende post staan ze me op te wachten en proberen ze zo positief mogelijk te zijn dat het nu niet ver meer is. Maar ze zien voor hun een totaal gefocuste man die er afgetakeld uit ziet. De warmte, kilometers en het hoogte in de route begint zijn tol te eisen. Maar ik ben vastberaden, dit ga ik doen. Niemand gaat mij nu nog stoppen.

Wanneer ik na 35 uur Sparta binnenloop rollen er tranen over mijn wangen. Wat ben ik blij nu nog dat beeld zoeken en ik heb het gehaald. Nu weten we allemaal dat het laatste stukje altijd zo ontzettend lang duurt, maar ik heb van iedere seconden hiervan genoten. Wanneer ik de laatste bocht om loop zie ik op het eind van de straat het beeld staan. Een massa mensen moedigt mij aan en ik krijg 500 meter voor de finish van een ander Nederlandse deelnemer de Nederlandse vlag in mijn hand gedrukt. Helaas was hij uitgestapt vanwege niet halen van de cutt-off times. Dan loop je de laatste 500 meter van een race die je nooit meer zult vergeten. Moet je op het eind een klein trapje op om als laatste verplichte handeling de voet van het beeld te kussen. Wanneer je dit dan daadwerkelijk doet, glijd alle pijn weg en ben je intens gelukkig! Blij schreeuwde ik het uit

I did it!!!!!

246 kilometer van Athene naar Sparta in een tijd van 35 uur en 18 minuten! Een droom komt uit!

Vrienden, kennissen, klanten en vele anderen hadden mij gedurende de race gevolgd en elkaar via een app op de hoogte gehouden. Iedereen leefde mee en voelde de pijn, emotie en vreugde van het bereiken van dit doel. Na de finish werd je meteen meegenomen naar medische hulp waar je gecontroleerd werd of alles nog goed was en je voeten werden gelijk behandeld. Als je dan eenmaal zit dan voel je de pijn en breek je dat je iets gedaan hebt wat eigenlijk niet menselijk is.

Spartathlon, wat een ervaring wat een race, je hebt mijn hart veroverd!