De LEO 180 2019!

Zaterdagochtend 3 uur, ik spring mijn bed uit want vandaag staat er een nieuwe uitdaging op het programma. De LEO 180! Een semi zelfvoorzienende wedstrijd over 210 kilometer door het mooie Brabantse landschap. Deze loop die 3 jaar geleden gestart is met 180 kilometer wordt ieder jaar als er lopers finishen verlengd met 10 kilometer. Eindtijd die je ervoor hebt blijft ongewijzigd 36 uur.

Deze race is zeer kleinschalig, slechts 15 deelnemers uit verschillende landen. Dit jaar staan er niet de minste ultralopers aan de start waaronder 2 Duitsers, wat Belgen en uiteraard Nederlanders, alleen zeer ervaren lopers die hun credits allang hebben verdiend.

Ik ben nieuw in deze race en dat brengt wat spanning met zich mee. Je moet zelf navigeren en zelf kiezen hoe je de 3 lussen loopt. In mijn voorbereiding bedacht ik met de klok mee te lopen, zo heb ik het ook geoefend. Samen liep ik 1 lus met Ger-Jan Embrechts. Eenmaal bij de start besluit 80% hem tegen de klok in te lopen. Als het startschot om 6 uur valt en we ieder op zichzelf de donkerte inlopen hebben we 36 uur de tijd om 210 kilometer door voornamelijk los zand en onbegaanbare paden te overbruggen.

Ik wil mijn route omgekeerd inzetten en denk slim te zijn door hem eerst uit mijn horloge te gooien. En daarna tegen de klok in opnieuw in te laden. Daar gaat het al mis, ik krijg de eerste lus van 110 kilometer niet terug in mijn horloge. Gelukkig ken ik een aantal lopers en besluit direct om met de Belg Martino mee te lopen. Deze zeer ervaren ultra loper is de winnaar van de 1e editie dus heeft hier al ervaring. Als we door de nacht trekken de ochtend tegemoet merkt Marino al snel op dat ik heel ontspannen en makkelijk bij hem kan blijven.

We kletsen een hoop weg, of beter gezegd ik klets een hoop weg en Martino hoort het allemaal aan.. De eerste kilometers tikken we makkelijk weg. Halverwege eerste lus komen we Erwin tegen een van de deelnemers die als een van de weinige met de klok mee de lus ging lopen. We kletsen wat en horen dat wij 2e en 3 liggen in de race. Maar goed we zijn pas net begonnen. Het begint pas echt als we de nacht weer in gaan en deze goed doorkomen. Na de eerste 110 kilometer hebben Martino en ik besloten dat ik nu gas ga geven, tenslotte wil Martino nog uurtje slapen en ik heb continu onder mijn tempo gelopen.

Na de korte pauze waar ik super blij was om mijn lieve Monica te zien samen met Sanne en Gert Jan, vertrek ik alleen de 2e en 3e lus in. Alleen in de nacht en dan zelf navigeren blijft een dingetje. De eerst kilometers vliegen voorbij totdat ik weer totaal vastloop tussen bramenstruiken. Blijf rustig..Volg het lijntje! Maar er komt geen einde aan dit verschrikkelijke bramenveld. Over de grond kruip ik door de struiken tot dat ik het beu ben en besluit om te draaien en probeer dan terug te komen naar de hoofdweg. Dit kost gruwelijk veel tijd en energie. Gelukkig blijf ik deze keer rustig en komt het na 45 minuten te zoeken toch goed. Ik vervolg mijn weg en loop dieper en dieper de nacht in. In een totale focus vliegt de tijd voorbij.

Op de Oirschotse heide kom ik nogmaals even in de problemen met navigeren maar gelukkig begint het al lichter te worden.

Toen ik eenmaal de zandvlakte voorbij was kwam ik echt op gang. De planning was tussen de 30 en 32 uur er over te doen.

Als ik hoor dat Erwin (de nummer 1) uitgevallen is krijg ik vleugels. Zou het dan echt gaan gebeuren? Zou ik dit gewoon kunnen winnen?!

Als ik 23 kilometer voor de finish bij de Bockenreijder kom en Annemieke nog tegen het lijf loop heb ik haast. Ik weet niet waar de rest loopt en als ik nu doorloop red ik het nog binnen 32 uur. Ondanks dat ik er 36 over mag doen is het toch leuk om je doelen na te streven. Ik begroet nog snel Robert en Odette die speciaal mij komen aanmoedigen en zet de volle vaart erin naar de eindstreep.

Wanneer ik 800 meter voor de finish mijn steun en toeverlaat Monica weer zie wederom samen met onze vrienden Sanne en Gert Jan rollen er tranen over mijn wangen. Snel weg vegen.. Dat staat stom. Ik ren ze tegemoet en vertel in alle enthousiasme dat ik eerste loop en dus waarschijnlijk winnaar ga worden van de LEO 180 editie 2019.

Ze vertellen me door te lopen en alleen te finishen. We kletsen zo verder. Dan loop je de laatste meters van een race die me in alle opzichten verrast heeft en wordt je ontvangen als eerste finisher in een tijd van 31 uur en 38 minuten. Wat ben ik blij, ontroerd en intens gelukkig dat ik dit win naast al die ervaren ultra lopers.

Wat een race, wat een ervaring en wat is het leuk om eens 1e over de finish te komen!!