Legend Trail 2019
In 2014 liep ik de Spartathlon in Griekenland 246 km wat je in 36 uur moest afleggen. Toen een race wat onmogelijk leek. Na een intensieve voorbereiding met veel lange duurlopen wist ik na 35 uur en 14 minuten Sparta te bereiken. Een overwinning die ik nooit meer zal vergeten.
Na 4,5 jaar.. Zou ik het nog kunnen?
De Legend Trail een non stop trail avontuur met slechts 4 checkpoints 262 kilometer en zelf navigeren trok mijn aandacht. Vele ervaren ultra lopers hadden deze als eens gedaan waaronder Maarten Schön, Chris van Beemd en Dennis Stoutjesdijk. Trailrunners waar ik toch echt wel tegenop keek. De afstand leek me nog niet het probleem, echter zelf navigeren wordt een dingetje.
Na een korte maar wel zeer goede voorbereiding was het dan zover 1 maart 2019. Om exact 18.00 uur s avonds gingen 88 enthousiaste en zeer goed getrainde trailrunners van start. Het leek een koude nacht te worden maar dat viel reuze mee. Het eerste stuk liepen we nog redelijk bij elkaar echter na 30 kilometer was het helemaal uit elkaar gevallen. Ik liep met een groepje die helaas alleen Frans spraken dus daar had ik niet veel aan. Al snel kwam ik alleen te lopen. Het eerste stuk was voor mij bekend gebied. Langs Engereux en La Roche, plekken waar ik graag kom. Bij de eerste checkpoint op ongeveer 73 kilometer kwam ik samen aan met 2 andere lopers. Na een korte pauze wat eten en gedronken te hebben vervolgde ik alleen mijn weg. Mijn loopmaatje was al vertrokken en de andere nam nog wat extra tijd. Na een paar uur alleen door de bossen gerent te hebben zou ik volgens mijn navigatie bij de 2e checkpoint moeten arriveren op ongeveer 114km. Daar ging het voor het eerst goed mis. Checkpoint 2 was niet waar mijn gpx bestand mij naar toe had begeleid. In the middel of now where was niks. Geen mensen, geen drankpost en geen idee welke kant ik nu op moest. Na wat onrustig en gefrustreerd rond gelopen te hebben, want je loopt echt van post naar post, en als die er dan niet is wordt je redelijk gek, blijkt de post 4 km verderop te zitten. So far, so good. Hier volgde hetzelfde ritueel even eten drinken en door. Wat kletsen met mede deelnemers en intens genieten. We lopen door schitterende gebieden waar ik nog niet eerder was geweest.
Checkpoint 3!
Op naar checkpoint 3! De avond begint weer te vallen en het zal de tweede nacht zijn dat ik onderweg ben. Deze nacht wordt het wel koud en goed ook. Tot op heden nog geen echte tegenslagen gehad op het incident met de checkpoint na. Eenmaal aangekomen bij checkpoint 3 waar ik dan zo rond half 2 ’s nachts aankom krijg ik een tas controle. Na controle blijkt dat ik een belangrijk ding niet vanaf de start bij me had, en dat belangrijke dings was een bivy. Een bivy is een soort slaapzak maar zo compact dat op het moment dat je geblesseerd zou raken of onderkoeld je in deze zak kunt kruipen. Ik baal enorm want bij de start hebben ze daar bij dezelfde controle niks over gezegd. Maar goed regels zijn regels dus afwachten wat nu. Na overleg krijg ik te horen dat ik maar liefst 4 uur stil mag zitten. Oke, prima dan ga ik slapen! Helaas dat kan alleen als je daarna wel zowel je slaapzak als bivak mee draagt op je rug. Dat is absoluut geen optie. Vier uur stil zitten en niet slapen na 176 kilometer gelopen te hebben. Zijn ze wel helemaal wijs???? Maar goed door steun van vrijwilligers blijf ik wakker en overleef ik de 4 uur stilzitten.
In de vroege ochtend vertrek ik naar checkpoint 4, de laatste voor de finish. Ik ben gefocust en loop van de ene loper naar de ander loper. Het gaat goed en ik voel me sterk. Checkpoint 4 bereik ik zonder problemen. Het laatste stukje, een kleine 50 kilometer wat kan mij nog gebeuren, dacht ik.
En daar gaat het mis. En goed ook, ik raak even de focus kwijt en weet totaal niet meer waar ik ben. Welke kant ik op moet en hoever het nog is. Alles is zwart. Ik raak mezelf totaal kwijt, wil niet meer, schreeuw het uit, hoort iemand mij… HELP! HELP me dan aub! Maar niemand reageert, ook niet gek in de bossen van de Ardennen. Het lijkt uren te duren, ik kruip over rotsen, onder doornstruiken, door water maar kom niet echt op de route. Zo dichtbij en dan dit! Ik zit er doorheen ongeveer 20 km voor de finish. Maar op een of andere manier vind ik de kracht om toch weer op de route te komen. Nu kan het toch niet meer fout gaan. Maar de vermoeidheid, niet slapen en coördineren blijven roet in het eten gooien een bruggetje wat ik moet nemen krijg ik niet gevonden. Wat duurt het dan allemaal lang en kun je als mens toch veel verwerken. Veel later dan ik verwacht had, eerder toen alles nog goed ging, arriveer ik in het dorpje waar het allemaal begon. Met een super fijn onthaal van vrienden bereik ik de finish na 53 uur. Later blijkt dat ik als 2e Nederlander ben gefinisht.
When heroes become legends